Na een loopbaan van 33 jaar bij de Bibliotheek in Heino gaat Jannie van der Kolk deze maand met pensioen.
‘In de Heino Koerier zag ik de vacature voor een bibliotheekmedewerker staan, eind 1987. Ik twijfelde nog, maar heb mijn brief nog net op tijd bij de bibliotheek in de brievenbus gedaan. Ik werd aangenomen en begon op 15 januari 1988. Dat weet ik nog goed, omdat ik net drie maanden zwanger was van mijn dochter Merel.’
In de 33 jaar dat Jannie voor de bibliotheek werkte, is het werk volkomen veranderd, van veel handwerk tot een vergaand geautomatiseerd systeem. ‘Ik kwam toen van de computerafdeling van de IJsselcentrale, waar ik werkte als werkvoorbereider en operator. Dus automatisering, dat ligt me wel. Ik vind het leuk dat je niet stil blijft staan in je werk. Moet je je voorstellen, op een doorsnee woensdagochtend waren hier vijf vrijwilligers aan de slag om de kaartenbak met de catalogus te sorteren.’
‘Als ik terugkijk, denk ik soms: het is net of ik naar een film zit te kijken. Wat heb ik een mensen voorbij zien komen! Oudere bezoekers van toen, die inmiddels overleden zijn. Maar ook moeders die toen van mijn leeftijd waren. Nu komen hun kinderen bij mij in de bibliotheek met hun kinderen.’ Ze omschrijft zichzelf als een echt mensenmens. Het zou haar niet veel uitmaken of ze in een bibliotheek werkt of in een winkel. ‘Nou ja, ik heb wel meer met boeken dan vlees. Maar ik houd van mensen en hun verhalen, hoe ze eruitzien in de verschillende jaargetijden, hoe ze zich kleden en zich uitdrukken, wat ze beleven.’ Heino is een forensendorp; er wonen en leven er heel veel verschillende soorten mensen. ‘Het is een mooi dorp, je hebt hier bijna alles. Een huis staat hier nooit lang te koop.’
Het is onwerkelijk om tijdens de coronamaatregelen te moeten stoppen met werken, vertelt ze. ‘Ik sta positief in het leven. Maar ik blijf het lastig vinden om nee te zeggen als mensen de bieb in willen. Laatst was er een klein kereltje, dat wilde zó graag tussen de boeken snuffelen. Zijn moeder kon hem haast niet aan het verstand brengen dat het niet kon. Dat deed wel een beetje zeer.’
Liever dan terugkijken, kijkt Jannie vooruit. ‘Ik vermaak me wel, ik heb me altijd vermaakt. Zolang je maar gezond blijft en een beetje uit de voeten kunt. Ik houd van zwemmen, wandelen en fietsen, en ik kook en lees natuurlijk heel graag. Gezellig allemaal, ik denk niet dat ik in een gat val. Het contact met de bezoekers ga ik natuurlijk wel missen, en ook het omgaan met mijn collega’s. Je zegt dat misschien niet vaak tegen elkaar als je ergens werkt, maar ik vind dat ik altijd een goed team van heel leuke collega’s heb gehad en dat zal ik wel missen.’
Ga voor meer info naar www.Salland1.nl
