Ome Gezinus is uitvinder, eentje van het verstrooide soort. Dat zijn vaak de besten. Hij vindt uit voor zijn brood, en omdat hij niets anders kan en wil. Het zat eraan te komen, hij broedde de laatste tijd als een bezetene en eindelijk was het zover; hij had een apparaat uit gevonden dat kon scannen of je besmet was. Het wonder genas zelfs.
Een paar keer per week trad ik aan als lotus. In zijn loods vol abracadabra waande ik me in een spacelab van Star Wars. Gezinus had zijn verse kind verborgen achter een gordijn van landbouwplastic, alsof iemand zou herkennen wat het was… Zijn uitvinding had de looks van een space-poort, een enge variant op de teletijdmachine van professor Barabas.
Ik liep er tijdens elke test zonder poespas doorheen en veroorzaakte geen enkel bliebje. Een buurvrouw had ik er eens doorheen zien strompelen en ze deed de machine op tilt slaan, het was dan ook een kwalsterende zombie van een jaar of 100.
Ome Gezinus werkte bij nacht en ontij om zijn uitvinding te fine-tunen. Heimelijk, als de dood voor een aanslag uit farmaceutische hoek. Toch won vechtlust, vernuft en geestdrift het van angst. Het apparaat werkte na een paar maand zweet en tranen als een tierelier. Gezinus doopte haar spitsvondig Go-Go-Rona en de status van wereldster lonkte zonder dat ie ernaar verlangde. Een octrooi was rap rond want met de doelstelling had ie slim gerommeld. Ome Gezinus en zijn Go-Go-Rona werden met provinciale bombarie geïntroduceerd bij tv oost, na deze verpletterende primeur stond de wereld in de hens.
Aangezien ik muziek maak en vermoedelijk nog een hele tijd moest leven van straatstenen en lucht was deze uitvinding de uitkomst. Eindelijk kon mijn oude bas uit de mottenballen, mijn vingers snakten naar eelt en mijn voeten naar planken. Goddank verleer je schijten nog eerder dan muziek maken. Weer keihard rocken, voor zwetende feestvarkens die met hun blote pens tegen de bühne staan te höken. Tussen klotsende oksels en deinende tieten. Weg met dat suffe, seksloze, akoestische gemiep op lege veldjes met enkele ontzielde die-hards aan een tafeltje vol reglementen en handzeep die roepen dat iets beter is dan niets. De schraalheid in vol ornaat kwam eenieder de gulzige strot uit, het volk was er machtig aan toe. De lui uit de zwaar beschadigde muzieksector stonden ook schuimbekkend klaar, enkelen hadden zich zowat miskend van een brug gegooid.
Met onafgemaakte tattoos, overgelaten aan hun lot.
Vertier zit in onszelf en onze sector is de katalysator. Ik voel me geen Messias met een verheven baan, voor dat gevoel zijn genoeg andere mensen weggelegd, BN-ers bijvoorbeeld. Mijn oom had eens een BN-er Shredder gemaakt in zijn tv en computer. Die uitvinding pakte de BN-ers als voodoo bij de kladden om ze nog onbekender achter te laten. Zijn vrouw had daar een stokje voor gestoken. Ze vrat die BN-er troep als pudding zoals een beetje tante betaamt.
Mensen moeten leven, ontladen en lol hebben. Daar grossieren wij in, in één van de hoofdingredienten van het goede leven. Net als de hele rataplan die onder kunst valt. Een tak die keihard verantwoordelijk is voor een gezonde balans.
Van onze regering mag deze branche geen steun verwachten, die zien kunst en cultuur als bijzaak. Daar denken ze aan economische groei, een groei die net als angst zaaien voorrang lijkt te hebben. Met als gevolg weer een schreeuwende meute sneue debielen die er schuimbekkend allerlei bullshit bij haalt en elkaars labiele kul versterkt op social media….
En een stervende tak.
Toen ik in april met bezwaarde poten voor het eerst van mijn leven steun vroeg om deze fase te doorstaan bleek mijn schroom terecht. Een ambtenaar bij de gemeente merkte goed bedoeld op dat mijn baan niet meer bestond en veegde het als een hobby van tafel. Tips om aan een fatsoenlijke baan te komen kreeg ik reeds in mijn schoot geworpen terwijl mijn buizenversterker nog warm was. Ook op straat kreeg ik opmerkingen, of ik nu niet baalde dat ik nooit een vak had geleerd. Een veilige ambtenaren baan maakt buiten-het-aangeharkte-muffe-paadje-denken vaak wat ingewikkeld, zo blijkt. Ik ben er nog even bot tegenin gegaan maar de plaat is te dik om iets te raken.
Vrees hoef ik voor zulke lui in ieder geval niet te hebben wanneer de jungle los barst. Wat zullen ze zweten…
Eindelijk gingen de hekken open,
eindelijk die muffe, uitzichtloze,
blutte tijd affakkelen. Heil ome Gezinus.
Ik weet dat we in het westen finaal verwend zijn en dat we bij een beetje tegenslag janken als verwende kutjes.
Zo zijn we geworden.
Ook weet ik dat de kans groot is dat we finaal doordenderen en geen kloten hebben geleerd van deze fase. Dat we de aarde uit blijven putten en alles uitbuiten voor gewin. Misschien is onze tijd als opper-aap gewoon geweest, slechts een kreukel in de evolutie.
Maar liever geloof ik in Rock&Roll.
Het vaccin, de revolutie.
De Go-Go-Rona van ome Gezinus sloeg in als een bom. Het leven kreeg weer jus en de muffe midweek was voor eenieder weer wat te doen. Het was tijd, de hoogste tijd. U wordt bedankt voor weer een avond gezelligheid. Het schuim der aarde was zo gek nog niet!
Deze utopie was nauwelijks te bevatten. De corona blues had verdomd iedereen wakker geschud, rechtse en linkse broeders. De aarde werd groener en groener en poen was bijzaak. We gingen vol liefde met elkaar om, mens en dier. De mens zag eindelijk zijn onbeschofte rol in en fokte meer for fun dan voor nazaten. Let love rule was een onzichtbare banner die collectief omarmd werd. Religies, ego’s en extremisme uitgeroeid. Zelfs Trump…
KLA-BANGS!
Alsof er een lijk op me viel. Wreed werd ik wakker, badend in het bloed. Of was het zweet… Mijn wekker flikkerde al weken 0 uren, ik voelde me dof. Van dag of tijd had ik steeds minder besef. De kalender hing leeg aan de muur, eentje van 2021 was voorlopig niet nodig. Maar goed ook, ik kon mijn kleingeld beter besteden aan aardappels. Ik zette pauperkoffie en brak bijna als beschuit.
Na een koude douche trok ik wat sleetse kleren aan en plukte een appel van de boom. Fier van natuur liep ik met de kop in de lucht naar ome Gezinus’ wonderschuur.
Misschien is vandaag de dag en iedereen een lotus. De zon komt net als de maan.
Vertrouwen is alles, het licht komt eraan.
Houd moed.
Het bericht Arjan Pronk: DE GO-GO-RONA verscheen eerst op Opinie in Salland.
