Deventenaar Mannes Naeff is sportarts en bij de Olympische Spelen van Parijs was hij met name aanwezig voor de KNWU. De KNWU zit in een hotel buiten het Olympisch dorp en aldaar is Mannes arts voor het baanwielrennen, wegwielrennen en mountainbiken. Mannes vertelt in deze laatste column over zijn belevenissen in de laatste week van de Olympische Spelen.
Onze columnist Mannes Naeff is sportarts en MSK-arts bij Sports Valley, het sportmedisch expertisecentrum van Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede. Hij is bondsarts bij de KNWU (Wielerbond), Triathlonbond (NTB) en Volleybalbond (Nevobo). Bij de Olympische Spelen van Parijs is hij met name aanwezig voor de KNWU. De KNWU zit in een hotel buiten het Olympisch dorp en aldaar is Mannes arts voor het baanwielrennen, wegwielrennen en mountainbiken.
Dinsdag 7 tot en met zondag 11 augustus
De hele week staat in het teken van het baanwielrennen. Alle andere KNWU disciplines zijn naar huis, wat het voor mij als arts een stuk overzichtelijker maakt (minder renners) en in veel opzichten ook makkelijker. Zoals vorige keer gezegd, is het voor de overkoepelende stafleden een kwestie van aandacht verdelen als er meerdere disciplines zijn. Maar vanaf nu is alle aandacht voor het baanteam.
Baanploeg heeft het super gedaan
Ik eindigde mijn vorige column met de vraag of de teamsprinters hun favorietenstatus waar gingen maken. En hoe! Wat een geweldige gouden medaille met een wereldrecord! Ook over de rest van het baantoernooi kunnen we een goed gevoel overhouden. Met drie gouden medailles, één zilveren en één bronzen medaille heeft de baanploeg het super gedaan. En een bronzen of zilveren plak is soms, vooral omdat het onverwacht is, nog mooier dan een gouden.
Gelukkig alleen schaafwonden
Ook waren er wat tegenvallers, maar dit is onderdeel van de topsport. Je maakt alle emoties mee en soms is één dag al een rollercoaster tussen vreugde, verdriet en weer vreugde. Medisch viel het deze week heel erg mee. Er waren vele valpartijen, maar meestal zaten onze renners voor de crash. Eénmaal was een van onze rensters betrokken bij een valpartij en moest ik de baan oprennen voor de medische beoordeling. Gelukkig waren het alleen schaafwonden, maar die moet je dan wel goed verzorgen. Volgens mij moest ze 45 minuten later alweer rijden, dus de wonden moesten ook met tempo schoongemaakt en verzorgd worden.
Iedere seconde paraat zijn
Je moet als arts dan ook echt alle wedstrijden van begin tot het eind goed volgen, want eigenlijk kan er op ieder moment een valpartij zijn. Je weet echter welke onderdelen het meeste risico hebben (Keirin, Madison (afvalkoers) en Omnium) en staat dan met je handschoenen al klaar in het middenterrein om eventueel te kunnen handelen als het moet. Dus hoewel je dagen qua medische handelingen veelal niet druk zijn, is je focus tijdens de wedstrijden intensief en je moet iedere seconde paraat staan.
Succes zorgt voor lange dagen
Succes met je ploeg hebben is fantastisch en natuurlijk ook goed voor de sfeer in de ploeg. Het heeft echter één nadeel: je dagen duren nog langer. Na het programma is namelijk nog de podiumceremonie, de renner moet langs de mixed zone (waar de pers staat te wachten (TV en kranten)) en daarna nog een persconferentie. Als dit afgelopen is, moet de renner naar de dopingcontrole. Eigenlijk is het per definitie zo, dat alle medaillewinnaars, en vaak ook de nummer vier, gecontroleerd worden. Ook als je een wereldrecord hebt gereden volgt er standaard een dopingcontrole.
Dopingcontrole is ook veel ‘papierwerk’
De dopingcontrole begint met een hoop ‘papierwerk’ (tegenwoordig steeds vaker via een tablet). Alle gegevens moeten gecontroleerd worden. Dan moet de renner voldoende kunnen plassen en daarna wordt het papierwerk afgerond (nummers van de afnamemonsters worden 3x gecontroleerd, eventuele medicatie en supplementen worden ingevuld en je moet ook als arts/begeleider je handtekening zetten dat je de hele procedure gevolgd hebt en in orde vindt). Soms ben je met 10-15 minuten klaar, maar soms duurt het ook een uur.
Iedere dag wel dopingcontrole
Met wegwielrennen heb ik wel eens 2,5 uur bij de dopingcontrole gezeten omdat het zo lang duurde voordat er voldoende was geplast. Bij een deel van de controles wordt er behalve urine- ook bloedonderzoek gedaan. Vaak is het dan zo dat er nog één ander staflid is achtergebleven in de hal (we hadden eigenlijk iedere dag wel dopingcontrole) en die rijdt met de renner en mij mee terug naar het hotel. De andere renners zijn al vertrokken om te eten en daarna gemasseerd of behandeld te worden. Een etenstijd voor mij van 22.00 uur was eerder regel dan uitzondering. Maar inmiddels weet ik dat dat erbij hoort tijdens een baantoernooi.
Strikte kledingvoorschriften
Zondagmiddag rond 14.30 uur waren alle wedstrijden afgelopen, de laatste successen gevierd en waren er nog twee laatste dopingcontroles voor ons team. Om 16.00 uur werden we opgehaald bij ons hotel (15 min rijden van de wielerbaan), dus was het haast, haast, haast… Alle materialen/spullen moeten dan van de baan af (fietsen, rollers, ventilatoren, stoelen en heel veel andere spullen die je nodig hebt rondom en op de baan). De sporters moesten nog gehuldigd worden in het TeamNL House en daarna was er de afsluitingsceremonie in het Stade de France. Kledingvoorschriften zijn strikt (alleen kleding van de juiste sponsor) en de wachtrijen lang.
Gewond door eigen medaille
Zelfs in de wachtrij gebeurde er nog een ongelukje. Een van onze sporters deed een ongelukkige actie en de gouden medaille vloog zo hard tegen de wenkbrauw dat de medaille daar een diepe snee veroorzaakte. Hele gezicht onder het bloed… Dus samen maar naar de EHBO-post (ik mocht zelf mijn medische tas niet meenemen) en daar heb ik het goed schoongemaakt en dichtgeplakt met een zwaluwstaartje. Gelukkig was het daarmee opgelost en bleven verdere problemen gisteravond uit. Zo zie je maar, ook als alle wedstrijden afgelopen zijn, blijf je natuurlijk wel de arts van de ploeg als er iets gebeurt.
Altijd paraat staan
Sowieso blijft je rol tijdens de hele spelen dag en nacht aanwezig, dus alcohol drinken is er in principe niet of nauwelijks bij. Als iemand in de nacht niet lekker wordt, moet je direct paraat staan. Ook niet erg, op de Olympische spelen wil je geen fouten maken of dingen missen omdat je alcohol hebt gedronken natuurlijk.
Besloten feestje
Na al het haastwerk konden we ons opmaken voor de sluitingsceremonie. De sluitingsceremonie was vooral veel wachten, lopen en staan. Bepaalde momenten van de ceremonie zelf waren wel echt supermooi om bij te zijn, maar het is wel erg lang. We gingen met een vroeger vertrek (23.00 uur) terug naar het TeamNL huis om daar een besloten feestje te vieren. De topartiesten die opgetreden hebben, hebben we dus gemist. Maar het feestje was wel echt geslaagd en voor de sporters, waarvan sommigen na maanden trainen eindelijk eens los mochten gaan, zij hadden het dan ook helemaal verdiend.
Heb mijn steentje bij kunnen dragen
Voor mij is een einde gekomen aan een prachtige Olympische spelen. Ik ben getuige geweest van unieke sportprestaties die over tientallen jaren nog steeds beroemd zullen zijn. En ik heb, voor de ene atleet in een essentiële en belangrijke rol en bij de andere meer in de rol van altijd aanwezig en beschikbaar zijn, mijn steentje kunnen bijdragen.
Ik hoop dan ook LA 2028 ook mee te kunnen maken. En is het niet als arts, wellicht dan als supporter. Want een unieke sportbeleving en sfeer is het!
Tip ons:
Heb jij nieuws uit Salland en wil je ons daarvan op de hoogte brengen?
Mail ons via redactie@salland1.nl
