Eerlijk is eerlijk: het afgelopen jaar is de mannen van Höllenboer niet in de koude kleren gaan zitten. Oprichter Bas van den Toren nam begin vorig jaar noodgedwongen afscheid van de band, de ziekte die hem dusdanig verzwakte werd hem op 23 december 2022 zelfs fataal. Het afscheid van hun bandmaat dwong Gerard Oosterlaar en Hans Nieuwenhuis hun toekomst te heroverwegen: gaan we door met z’n tweeën? Dat antwoord kwam er, met de zegen van Bas overigens: Hollenboer maakt een doorstart, met nieuwe single Veur Oons als eerste tastbare bewijs.
“Ik heb echt wel even gedacht: is dit het nu? Eindigt hier ons avontuur?” Het was zelfs zo erg dat Gerard er tegenop zag om Hans te vragen of hij misschien met z’n tweeën door wilde gaan toen het met Bas steeds moeizamer ging. “Maar we hebben er allebei nog veel plezier van, dus dat hoge woord kwam er uiteindelijk uit. En Bas vond het prima, hij heeft ook nog wat opnames gehoord. Mooi, zei hij dan. Ik heb miezelf helemoal niet ‘emist.“
En het resultaat dat er nu ligt, daar kunnen de heren alleen maar tevreden over zijn. Veur Oons is een licht walsende ode aan de vrijwilligers, de mensen die belangeloos sporthallen, zwembaden en tentfeesten uit de grond stampen; die het platteland leefbaar houden. “Niet voor zichzelf of voor mij, maar veur oons. Voor het algemeen belang.”
Het is precies die Sallandse dorpsmentaliteit waar Gerard almaar verliefder op wordt. Mensen die elkaar groeten op straat, dat werk. “Daar zit je nog middenin. Als je op de goede plekken komt tenminste. Ik woon nu zelf in Raalte, dat is eigenlijk al te groot. Daar kijken ze je aan of je niet goed wijs bent als maar tegen iedereen ‘Moi!’ roept. Maar in kleine dorpen is dat nog volkomen normaal.”
Hij wil er maar mee zeggen dat wat Höllenboer doet, ondanks de zweem van nostalgie die rond veel van hun nummers hangt, veel meer is dan een verlangen naar lang vervlogen tijden. “We bezingen geen museumstukken, integendeel. Dit is de realiteit. Nog wel.” Koester dat, probeert hij maar te zeggen met zijn teksten. Die eenvoud, die warmte, de humor: je gaat het pas missen als het weg is.
Afscheid als opluchting
Met het vertrek en latere overlijden van Bas verloor Gerard zijn muzikale steun en toeverlaat, de man met wie hij in 1985 bij toeval een duo vormde in de plaatselijke voetbalkantine. Er volgde gelegenheidsoptreden op gelegenheidsoptreden, tot er van lieverlee iets permanents ontstond. De regionale roem werd grensoverstijgend toen in 1995 Het Busje Komt Zo vijf weken lang op nummer 1 belandde. In 2007 voegde Hans Nieuwenhuis zich definitief bij de band, op voorspraak overigens van Bas.
En nu zijn de rollen omgekeerd. Hans is de nieuwe muzikale steun en toeverlaat. Bas wordt gemist, ook al werd het steeds moeilijker om met hem te werken. Hans herinnert zich het verval: “Op een gegeven moment lukte repeteren niet meer, na vijf minuten was hij bekaf. Laat staan optreden. We zagen hem wegzakken.”
Toen eindelijk de kogel door de kerk ging en Bas ermee stopte, was dat een opluchting voor alle drie mannen. Hans: “Bas wist dat het onvermijdelijk was, maar had de beslissing voor zich uit geschoven. Er viel een last van zijn schouders toen het hoge woord er uit was.” Gerard vult aan: “Voor ons kwam er ook weer licht in de band. Het functioneerde niet meer op deze manier, hoe verdrietig ook.”
Het hele dorp zingt mee
Een doorstart dus, met de nieuwe single. Zo mogen we het gerust noemen. Nieuwe energie, en een nummer waar ze allebei trots op zijn. Het standbeeld voor de vrijwilligers staat fier overeind. En muzikaal, zo vertelt Hans, heeft Höllenboer uitgepakt: “Het nummer begint klein, maar er komt steeds meer bij. Instrument op instrument, buren die in een koortje meezingen. Er zit zelfs een bezem en troffel in.”
Het lied moest een metafoor worden, de muziek ondersteunend aan de tekst: “Zo gaat dat in die dorpen ook. Iemand begint en telkens komt er iemand bij om te helpen. Staat op het laatst het hele dorp mee te zingen. Vind ik mooi, dat dat er op deze manier is uitgekomen. En nu? Door natuurlijk. Zo lang we er nog schik van hebben.”
