“Het zijn moeilijke tijden voor ons.” Aan het woord is Irina Pham, woonachtig in Heino, maar ze groeide op in Oekraïne. Afgelopen week nog haalde haar man haar ouders op die naar Roemenië waren gevlucht. Irina vindt het heel pijnlijk om te zien wat zich nu in haar vaderland afspeelt. “Mijn ouders zijn helden voor mij, dat ze het durfden om hier naar toe te komen.” Een relaas over de zware tocht die ze moesten maken naar Nederland.
Op het moment dat de oorlog uitbrak, lag de vader van Irina in het ziekenhuis, in Dnjepr. Hij zou worden geopereerd aan een hersentumor. “Een hele agressieve hersentumor. Djnepr ligt in het oosten van Oekraïne, niet ver van het oorlogsgebied. “Toen de oorlog begon zijn de medicatie en de bestraling gelijk gestopt”, vertelt Irina. Ze begrijpt dat, de ziekenhuizen hebben plekken nodig om de gewonden te kunnen verzorgen.
Maar de situatie valt Irina wel zwaar. Haar ouders in Oekraïne, in het oorlogsgeweld en haar vader ook nog eens ernstig ziek. “Hij heeft gewoon een bom in zijn hoofd, eigenlijk. Wij zochten met spoed een manier om hem hier naartoe te brengen.” Ze is trots op haar ouders, dat ze het hebben aangedurfd de reis te ondernemen. “Mijn ouders zijn helden voor mij.”
Irina vertelt hoe haar ouders zaterdag de trein pakten naar Roemenië, hoe ze maar één stoeltje hadden. “De hele nacht om en om. Daarna nog met de auto en vier, vijf uur wachten bij de grens.” Ze slagen er in de grens met Roemenië veilig over te steken. Daar werden haar ouders opgehaald door de man van Irina, waarna de reis naar Nederland ook nog eens bijna 24 uur duurde.
“Ik ben de Nederlanders heel dankbaar, onze gemeenschap heel dankbaar dat ze ons zo snel mogelijk hebben geholpen”, zegt Irina. Via vrienden zijn ze in contact gekomen met een neuroloog in ziekenhuis Isala in Zwolle. “Wij hoorden gelijk dat onze ouders welkom waren in het ziekenhuis als ze eenmaal in Nederland waren. Papa heeft al een mri gekregen, bloedonderzoek en medicatie die hij nodig heeft. Hij staat nu onder controle van Nederlandse artsen, daar ben ik heel dankbaar voor.”
Irina is een trotse vrouw, trots op haar vaderland Oekraïne, op de mensen daar. Maar ze is ook heel trots op Nederland, vertelt ze “Een klein land, maar met een groot hart.” Behalve trots voelt ze ook angst, voor haar familie en vrienden die, verspreid door Oekraïne, nog steeds in oorlogsgebied zitten. “Mijn neef zit al een week in een kelder. Ze hebben problemen om eten te krijgen.”
Noah, de man van Irina, maakte de rit naar Roemenië om zijn schoonouders op te halen. “Het is een grote nachtmerrie, dat is het. Met oud en nieuw zijn we er nog geweest. Toen heb ik nog rondgereden in Kiev.” Als hij de situatie toen moet vergelijken met de beelden die nu op televisie te zien zijn van de stad kan hij het maar moeilijk omschrijven. “Het is verschrikkelijk, echt verschrikkelijk. Zo’n mooi land, zulke goede mensen. Hartverscheurend.”
