Een enerverende nieuwsweek

Wat een gekke week. Midden in de carnavalsvoorbereidingen voor een uitzending, dan ineens BAM! Nieuws uit Turkije en Syrië, een aardbeving, een ramp van enorme omvang. Ik laat even alles vallen en kijk alles aan nieuws wat er te vinden is. Hoe krijg ik de mensen in Raalte te pakken die iets willen doen en hoe gaat het met ze? Ik rijd naar de Medine Moskee, waar ze ze al druk bezig zijn met sorteren van hulpgoederen. Ik vraag wat ik aan publiciteit voor ze kan betekenen, en ergens een oproep kan plaatsen voor de spullen die ze kunnen gebruiken. Ze zijn allemaal superlief en belangstellend ondanks de zorgen die ze hebben om familie die zo ver weg is.
Het laat me niet los, eerst die oorlog in Oekraïne, die nog steeds verwoestend is en nu dit. Voel me zo machteloos. Het enige wat ik kan doen is namens mijn omroep oproepen tot doneren en dat zelf ook doen.

Thuis: “Mam, ik heb ook geen carnavaloutfit meer! roept mijn jongste. jahaaa, weet ik! We regelen wel weer wat deze week, ok? Komt goed hoor!

Ik heb even iets anders aan mijn hoofd. Nog het beeld op mijn netvlies van die man die de hand vasthoudt van zijn overleden dochter die nog onder het puin ligt, moet ik alweer door. Live luisteren naar een rond-de-tafel-gesprek over enkele onderwerpen bij de Gemeente Raalte. Een mogelijke uitbreiding van een camping, waar al veel over te doen is en een ander punt is erfwindmolens. Hoe hoog is acceptabel, en waar mogen ze komen te staan? Een bezorgde inwoonster uit Heino vraagt in haar betoog of het niet niet allemaal wat minder kan. “Minder dieren, minder produceren, minder vervuiling want het kost minder energie waar we zuinig op willen zijn.” En ze vraagt of de raadsleden dit weekend eens naar buiten willen gaan, de Sallandse lucht willen ruiken en voelen. Vele insprekers en woordvoerders doen hun zegje en daarna is het de beurt aan de wethouder. Die ziet niets in nog verdere gesprekken voeren met insprekers en dan slaat de stemming om. Enkelen lopen boos weg. “Er wordt niet naar ons geluisterd”

Dit is precies een voorbeeld van wat de maatschappij is nu. Klimaatschade is er en we moeten het zien te redden, maar niet ten koste van andere belangrijke zaken. We zijn niet opgewassen tegen enorme aardbevingen en ander extreem natuurgeweld. Bij een dergelijke ramp breken de windmolens af als stokjes en zijn de caravans op de camping al snel ingedeukte blikjes. Dus moeten we misschien naar die mevrouw luisteren. Dan allemaal maar wat minder. Minder vlees, minder kaas, minder warm, minder groots. We willen nog steeds meer en daar moet iedereen prijs voor betalen. Naar mijn idee wordt die prijs te hoog.