Het anker is gelicht, Piet Zeeman vaart definitief weg naar verre verten. Hoe dankbaar moeten de Pickwick Players zijn dat de Zeemannen -want Piet was met zijn tweelingbroer Ger een eenheid- voor anker lagen bij de Deventer rugbyclub.
Robert Jan Leerink
Onder leiding van de broers was de koffie altijd warm, stond de verwarming hoog, glansde de vloer in de verse oxan-olie en glommen de glazen boven de bar. Het clubhuis werd en was door hen een echt ‘Clubhome’.
De broers waren in alles correct, ook in hun kleding. Blazer en stropdas waren hun handelsmerk en dankzij hen was de clubdas mooi donkerblauw met als motief Pickwickmannetjes in maïsgeel. Hoezo clubkleuren in groen en zwart? Nee het moest wel stijlvol en zo gebeurde het ook.
Dankzij hun gevoel voor stijl hadden ze het sfeervolste clubhuis van alle rugbyclub’s in Nederland. Wanneer er Engelse spelers op bezoek waren dan keken ze verdwaasd om zich heen en mompelden: ‘Is this Holland?’.
Zo bepaalden de broers Zeeman, Piet en Ger een generatie lang het rugbyleven van The Pickwick Players. Altijd plezierig, altijd correct, bescheiden en stijlvol. Twee onafscheidelijke tweelingbroers, een levenlang samen. Ger overleed echter op 24 april 2010 en alhoewel velen vreesden dat Piet het hierdoor erg moeilijk zou krijgen, wist Piet toch op bewonderenswaardige wijze het alleen heel lang, heel goed te redden.
De laatste jaren ging het met Piet echter steeds een ‘beetje minder’. Corona had zijn invloed en ruim een jaar geleden kwam hij van zijn Zeemans kraaiennest aan de Rembrandtkade op het St. Jozef terecht en meer recentelijk in Huize Salland in Colmschate. Zijn overlijdenskaart opent dan ook met: ‘Het is klaar. Het is goed zo’. Als je het leest hoor je het hem bij wijze van spreken zeggen.
