Blog: door Sonja Veneman
Een ongeval, ik zie het gebeuren. Op weg richting Almelo botst een auto op zijn voorligger, het gaat supersnel en hard. De auto krijgt een tik en glijdt opzij de berm in. Mijn hartslag versnelt, wie zijn het, zijn er gewonden? Maar ik rijd op de andere baan en ik moet door. Onderweg komt de ambulance me al tegemoet.
Aangekomen op mijn werk op een poli in het ziekenhuis, hoor ik dat het inderdaad hard gegaan is, inzittenden zijn met ernstig letsel binnengebracht. Ik weet zeker dat er mensen zijn gaan kijken, dat is de natuur. Je wilt weten wat er aan de hand is, of je iets kunt doen. Ik heb BHV maar gelukkig nooit hoeven toe te passen en ik heb dan ook groot respect voor hulpverleners.
Filmen in plaats van helpen
Afgelopen week doet het Rode Kruis een dringende oproep op tv, er wordt tijdens een reanimatie gefilmd door omstanders buiten. In plaats van willen weten wat er aan de hand is en of je kunt helpen, wordt het sensatie zonder er erg in te hebben en staan we het geheel te filmen. Niet een persoon, maar een stuk of 35! Zijn we zo afgegleden in fatsoensnormen? De hulpverlener moet een keus maken, hij laat de bezorgde familie even alleen en gaat naar buiten om de mensen weg te sturen. Het zou niet moeten, wat heb je er te zoeken? Reacties in de media geven verschillende standpunten, we zijn nieuwsverslaafd dus willen alles weten en delen. Nou, waar ligt die grens dan?
Hulpverleners moeten hun werk kunnen doen, en dan blijf je op afstand. Is er nieuws, dan ben je vast een van de eersten die het hoort, zeker met alle Social Media-kanalen. Het Rode Kruis vraagt daarom om je telefoon uitsluitend te gebruiken om 1-1-2 te bellen. En heb je dan toch iemand’s leven gered en wil je om die reden veel likes scoren? Dan kun je dat natuurlijk direct posten. Ja, dat is cynisch bedoeld. Laten we respect houden voor de mensen die we het hardst nodig hebben als het misgaat.
